Κάποτε πίστευα πως θα έρθει η ώρα να βγω στη σύνταξη , να
απολαύσω τα εγγόνια μου. Τώρα δεν ξέρω αν θα προλάβω κι αν θα με αφήσουν. Κάποτε
πίστευα ότι τα Ίμια και εκατοντάδες άλλα Ίμια , ο ουρανός και θάλασσα τους
είναι Ελληνικά . Τώρα είναι γκρίζες ζώνες . Κάποτε άκουγα Ελληνικά στους
δρόμους με γέλια παιδιών που έπαιζαν. Τώρα μόλις νυχτώσει κλείνομαι μέσα και
ακούω ξένους κατακτητές να περπατάνε φωνάζοντας στους δρόμους «μου», και τα
παιδιά σταμάτησαν να παίζουν. Κάποτε ήμουνα ενεργός πολίτης. Τώρα είμαι ένας
αριθμός στατιστικής. Κάποτε είχα όνειρα και ελπίδα. Τώρα ……..Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
